Wrocławski Ogród Zoologiczny, założony 10 lipca 1865 roku, ma status najstarszego ogrodu zoologicznego na terenach dzisiejszej Polski. Początkowo, ekspozycja składała się z 189 zwierząt, ale dziś ich liczba przekracza 12 tysięcy. Znaczącą rolę w historii ogrodu odegrały nie tylko zwierzęta, ale także ludzie – prezentacje egzotycznych plemion przyciągnęły rekordową liczbę 41 tysięcy gości latem 1904 roku.

Idea założenia ogrodu zoologicznego narodziła się w połowie XIX wieku. W 1863 roku zaczęło działać specjalne komitet organizacyjny ds. budowy zoo, a miasto udostępniło teren pod przyszły ogród. Umiejscowiony był on obok toru wyścigów konnych, w odległym i niezamieszkałym jeszcze rejonie Parku Szczytnickiego, który można było osiągnąć z miasta omnibusami i odrzańskimi łodziami. Prace nad projektem prowadzone były pod kierunkiem dr Francza Schlegela, przyrodnika i lekarza, który objął stanowisko dyrektora w trakcie prac budowlanych w 1864 roku.

Otwarcie ogrodu 10 lipca 1865 roku przyciągnęło tłumy. Wśród prezentowanych zwierząt znajdowały się daniele, lamy, niedźwiedzie, sarny, strusie, wielbłądy, wilki, a także jedna zebra. Z czasem rozbudowywano infrastrukturę – Baszta Niedźwiedzi powstała w 1863/64 roku, Dom Dużych Drapieżców w latach 1874/75, Słoniarnia w 1888 roku, a Pawilon Małp rok wcześniej. W 1912 roku dodano drewnianą bramę w stylu japońskim na południowej stronie ogrodzenia zoo, zaprojektowaną przez Richarda Konwiarza. Natomiast obecna brama wejściowa, nawiązująca do berlińskiej Bramy Brandenburskiej, powstała w 1935 roku.

W 1875 roku liczba zwierząt wzrosła do prawie 800 okazów. Najbardziej wartościowym nabytkiem była indyjska słonica, zakupiona w 1873 roku za kwotę równoważną współczesnym 200 tysiącom funtów szterlingów. Rok później zaczęły się przenoszone pokazy egzotycznych plemion, które odbywały się do wybuchu I wojny światowej i cieszyły się dużą popularnością.

Zoo wrocławskie przeżywało trudne chwile – nie funkcjonowało od 1921 do 1 maja 1927 roku z powodu zubożenia miasta i państwa niemieckiego po I wojnie światowej. Ponownie zamknięto je od kwietnia 1945 roku do 18 lipca 1948 roku z powodu oblężenia Wrocławia i związanej z tym konieczności likwidacji zwierząt.

Po przyłączeniu Wrocławia do Polski, pierwszym polskim dyrektorem zoo został Karol Łukaszewicz. Otwarcie po II wojnie światowej nastąpiło 18 lipca 1948 roku w ramach Wystawy Ziem Odzyskanych. Na początku znajdowały się tam zwierzęta z 60 gatunków, reprezentowane przez 150 osobników, w tym 84 pochodzących z ogrodu zoologicznego we Wrocławiu z okresu niemieckiego.